Toen Latifa bij mij, Samira, in de groep kwam viel meteen op hoe rustig en bedachtzaam ze was. Ze woont samen met haar moeder en droomt van een toekomst als luchtverkeersleider, een baan waarin concentratie, kalmte en verantwoordelijkheid samenkomen. Dat doel gaf richting aan haar deelname aan Fight 4 Your Future, maar wat mij vooral raakte, was haar openheid om te groeien, zonder zichzelf te forceren.
Tijdens de training volgde ze nog wekelijkse therapie, die ze tegen het einde van het traject kon afronden omdat het zichtbaar beter met haar ging. Naast de individuele gesprekken deed ze mee aan creatieve therapie in groepsverband. In het begin bleef ze wat op de achtergrond, maar langzaam kwam ze meer naar voren, ze deelde, lachte, en durfde zich te laten zien.
In de training zelf gingen we niet in op de thema’s die ze in therapie besprak; daar lag haar eigen proces. Wat we wél deden, was stilstaan bij het belang en de kracht van therapie. Daardoor begreep ze steeds beter waarom creatieve therapie haar hielp, niet alleen om te herstellen, maar om zichzelf beter te begrijpen.
Door een handoperatie was ze nog niet volledig hersteld, maar ze bleef doelgericht. Ze werkte aan wat wél kon, en bleef positief. Wat ik bewonderde, was hoe ze steeds beter kon aangeven wat ze nodig had. Niet als een vraag om hulp, maar als een teken van zelfkennis en kracht.
Binnen de groep bloeide ze verder open. Ze durfde meer te spreken, hielp anderen, en toonde hoe motivatie en kwetsbaarheid hand in hand kunnen gaan. Dankzij een goede klik met een klasgenoot ging ze met plezier naar school, iets wat haar zichtbaar goed deed.
Haar schoolloopbaan op het mbo werd tijdelijk onderbroken, maar haar blik bleef vooruit gericht. Ze weet nu wat ze wil, wat ze kan en wat haar richting is.
En als ik haar nu zie; rustig, gefocust en vol vastberadenheid, dan geloof ik dat ze haar droom zal waarmaken.
